ॐ कार हा वृक्ष विस्तारला । चतुःशाखें थोर जाहला ।
पुढें षडंतर शाखें विस्तारला । आठरांचा तया मोहोर आला ॥१॥
उघडें माझें कोडें । जाणती न जाणती ते वेडे ।
पडलें विषयांचें सांकडें । तया न कळे हें कोडें रे ॥२॥
चौर्यांयशी लक्ष पत्रे असती । सहस्त्र अठ्ठ्यायंशी पुष्पें शोभती ।
तेहतीस कोटी फळें लोंबती । ऐशी वृक्षाची अनुपम्य स्थिती रे ॥३॥
आदि मध्य अंत पाहतां न लगे मुळ । एकवीस स्वर्ग सप्त पाताळ ।
एका जनार्दनीं वृक्ष तो सबळ । उभा विटेवरी समुळ वो ॥४॥
पुढें षडंतर शाखें विस्तारला । आठरांचा तया मोहोर आला ॥१॥
उघडें माझें कोडें । जाणती न जाणती ते वेडे ।
पडलें विषयांचें सांकडें । तया न कळे हें कोडें रे ॥२॥
चौर्यांयशी लक्ष पत्रे असती । सहस्त्र अठ्ठ्यायंशी पुष्पें शोभती ।
तेहतीस कोटी फळें लोंबती । ऐशी वृक्षाची अनुपम्य स्थिती रे ॥३॥
आदि मध्य अंत पाहतां न लगे मुळ । एकवीस स्वर्ग सप्त पाताळ ।
एका जनार्दनीं वृक्ष तो सबळ । उभा विटेवरी समुळ वो ॥४॥
